“Suikerverslaving, waarom doen we dat eigenlijk?” deel 2
Onlangs poste ik deel 1; de start van mijn suikeravontuur. Sinds die tijd ben ik braaf aan de slag met de prikset en een aangepast voedingsschema. Kijkend naar de voedende maaltijden viel daar inhoudelijk toch wel wat aan te corrigeren, voornamelijk dat ik van 3 naar 6 maaltijden op een dag moet en bepaalde combinaties beter uit elkaar kan halen en andere juist beter kan samenvoegen.
Daarnaast mocht er wel weer eens een serieuze blik geworpen worden op de lekkernijtjes die ik mezelf zo tussen neus en lippen door toch eigenlijk wel meer dan eens toestond.
Wat een mens allemaal wel niet onbewust naar binnenstopt…
Nou mag ik toegeven, Ik ben een lekkerbek, altijd al geweest. Tijdens lunches met collega’s heb ik als geen ander zovaak gehoord dat ik elke dag wel een feestje maak van datgene op mijn bord. En een taartje bij je verjaardag zal ik ook niet overslaan. Nog beter gezegd, doe me maar van elke taart een kleiner stukje, zodat Ik alle smaakjes lekker kan proeven. Een zoetekauw van huis uit. Maar dat ter zijde.
Het helpt als je alles wat je naar binnenstopt eerst op de weegschaal legt om vervolgens in een app te registreren…
Dat maakt je ineens toch weer heel bewust.
En bewustzijn is de start van all. Vol goede moed ging ik met mezelf aan de slag, wetende dat ik mezelf wel weer tegen zou gaan komen in dit proces en dat het me eerst weerstand op zal leveren, maar daarna toch meer kracht en zelfvertrouwen en -liefde.
Een fijn vooruitzicht.
En al direct opbeurend, de kracht die het oplevert om alweer bewust dingen te kunnen laten staan (ook toegegeven; positieve zelfverheerlijking en innerlijke complimenten werken voor mij erg behulpzaam in dit soort processen, zo heb ik eerder gemerkt).
Die automatische gevulde koeken bij de koffie bleken gelukkig zo geschrapt.
Het duurde slechts enkele dagen, toen diende de eerste zich aan… een choco greaving.
Ik had de chocola al uit de koelkast gepakt en bijna in mn mond gestoken, toen ik realiseerde wat ik aan het doen was. Vanuit de deuropening heb ik staan kijken naar de plek waar ik zat te werken. Van een afstandje zag ik mezelf van een paar minuten ervoor en ineens raakte het me diep. F*&#^@%CK wat een onzekerheid.
Met de chocola ben ik op de bank gaan zitten, om me te verbinden met dat wat was. Grote vlagen onzekerheid overspoelde me, en met dat ik er aandacht aan gaf werd het nog groter en breder. Er kwam vanalles bij waar ik ook onzeker over voelde, mijn ondernemerschap, mijn rol in de relatie, in het huis, in het (bonus-)ouderschap, in de maatschappij, onzeker over de wereld en over het leven en en en en….
Tranen biggelden over mijn wangen en een grote steen van onrust had zich ondertussen in mijn bovenbuik gevormd.
De verleiding naar de chocola in mijn hand werd groter en groter, dus die ging op het tafeltje ernaast.
Handen op de buik en ademen maar…
Ademend naar dat rotgevoel in mijn buik maakte het eerst echt kudt, want de bewustwording dat het er zit is nou eenmaal niet leuk. Maar na enkele momenten ademen werd het al minder.
En minder.
En nog minder.
Tot er uiteindelijk niets meer overbleef dan nog een paar hele diepe zuchten om die longen helemaal leeg en nog leger dan leeg te krijgen.
Weg was dat zware oncomfortabele gevoel.
Een paar diepe verse inademingen, in gedachten vervuld van wit helend licht, om het geslagen gat te vullen met liefde en vertrouwen.
Een gevoel van trots en geluk vervulde mijn zijn.
En toen kon ik alleen nog maar slapen…
dit werk kost nou eenmaal energie.
Ff een powernappie hoort er achteraan, weet ik ondertussen, voor de diepere onbewuste integratie.
Al met al een kleine 2 uurtjes bezig geweest. Makkelijk? Niet persee.
Maar die chocola? Die ligt ondertussen terug in de koelkast, maar dan op een pontificaal zichtbaar doch ongebruikt plekkie, als herinnering aan mijn doorgewerkte sessie, voor mocht er nog eens zo’n moment komen…
En de cijfers? ToBeContinued…
